സനാതനന് എഴുതിയ കത്ത്

പ്രിയപ്പെട്ട സനാതനന്‍‍,

താങ്കള്‍ ഞാനെഴുതുന്ന എല്ലാ കഥകളും വായിച്ച് അശ്രദ്ധകൊണ്ട് ഞാന്‍ വരുന്ന തെറ്റുകള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാറുണ്ടല്ലോ. പകുതി വെന്ത കഥകളെഴുതി എനിക്കും മടുത്തുതുടങ്ങി. മടുപ്പിനെക്കാളും ഒരുതരം കഴിവില്ലായ്മയായി ഇതു തോന്നിത്തുടങ്ങി. കഴിഞ്ഞ നാലഞ്ചു കഥകള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചുകാണുമല്ലോ - ഞാനവ പരമാവധി പൂര്‍ണ്ണമാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എങ്കിലും അപൂര്‍ണ്ണതകള്‍ എങ്ങനെയോ വന്നുകൂടുന്നു. ഇത് എന്റെ വാശിയും നിരാശയും കൂട്ടുകയും ചെയ്യുന്നു. പൂര്‍ണ്ണതയ്ക്കുവേണ്ടി പരിശ്രമിക്കുംതോറും അത് അകന്നകന്നുപോവുന്നതുപോലെ. എഴുത്തു നിറുത്തിയാലോ എന്നുപോലും ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചുപോയി.

എല്ലാ തരത്തിലും പൂര്‍ണ്ണമായ ഒരു കഥ എഴുതണം എന്ന ആഗ്രഹത്തിനു ഇന്നലെ രാത്രി സഫലീകരണമുണ്ടായി. കൃത്യമായിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ഇന്നലെ രാത്രി രണ്ടരയ്ക്ക്. കഥയുടെ ആശയം ഉന്മാദം പോലെ എന്നെ സ്വപ്നത്തില്‍ നിന്നുണര്‍ത്തി. ഒരു ചെറിയ നോട്ടുബുക്കും പേനയും കട്ടിലിനു കീഴെവെയ്ച്ചാണ് ഞാന്‍ ഉറങ്ങാറ്. ഉറക്കത്തില്‍ നിന്നും ഞെട്ടിയെണീറ്റ് ഞാന്‍ നോട്ട്‌ബുക്കും പേനയുമെടുത്ത് എഴുതിത്തുടങ്ങി. അധികം വരികളില്ലായിരുന്നു. ഏറിയാല്‍ പതിനഞ്ചു വരികള്‍. അത്രേയുള്ളൂ. എല്ലാ തരത്തിലും സന്തുലിതമായ, എല്ലാ തരത്തിലും പൂര്‍ണ്ണമായ, വായനക്കാരനെ ഒരിളം തെന്നല്‍ പോലെ തഴുകുന്ന, പുലരിയുടെ നറുമണം പോലെ ഏറെനേരം ചൂഴ്ന്നുനില്‍ക്കുന്ന ഒരു കഥ. കഥയെഴുതിക്കഴിഞ്ഞ് നോട്ടുബുക്കും അടച്ചുവെച്ച് ആഹ്ലാദചിത്തനായി ഞാന്‍ കിടന്നുറങ്ങി.

വളരെ സന്തോഷത്തോടെയാ‍ണ് ഞാന്‍ ഉറക്കമുണര്‍ന്നത്. ഒരു ജേതാവിനെപ്പോലെ ഞാന്‍ പുസ്തകം തുറന്നു. നോട്ട്‌ബുക്ക് തുറന്നപ്പോള്‍ കഥയില്ല. വെള്ളത്താളുകള്‍ മാത്രം. വിഭ്രാന്തനായി പുസ്തകത്തിന്റെ താളുകളെല്ലാം മറിച്ചുനോക്കി. ഒന്നുമില്ല. ശൂന്യം. എഴുതിയ കഥ പുസ്തകത്തിന്റെ താളില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങിപ്പോവുമോ? പൂര്‍ണ്ണമായ ശില്പങ്ങള്‍ക്കു ജീവന്‍ വെയ്ച്ച് അവ നൃത്തം ചവിട്ടുമെന്ന് പലരും എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാല്‍ പൂര്‍ണ്ണമായ കഥ ജീവിതമായ് ഭവിക്കുമോ?? കഥ മുല്ലവള്ളിപോലെ കഥാകാരന്റെ ജീവിതത്തില്‍ പടര്‍ന്നുകയറുമോ? കഥയെവിടെപ്പോയി? എനിക്കറിയില്ല.

പൂര്‍ണ്ണമായ കഥകള്‍ എനിക്കു വഴങ്ങില്ലായിരിക്കാം. ഇനിയും പൂര്‍ണ്ണമായതെന്തെങ്കിലും സൃഷ്ടിച്ചാല്‍ അവ താളുകളില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി നടന്നുപോവുമോ?

സ്നേഹത്തോടെ,
സിമി