അപ്പോൾ ഒമാർ കൺതുറന്നു

മരുഭൂമിയുടെ നടുവിലുള്ള ഹോട്ടലിലേക്ക് ഒരു യാത്രപോവുക. ആധുനിക ലോകവുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത, മൊബൈൽ ഫോൺ റേഞ്ചോ ഇന്റർനെറ്റ് ബന്ധമോ ഇല്ലാത്ത ഹോട്ടലിൽ മൂന്നുദിവസം തങ്ങുക. ഫോണിൽ ഇ-മെയിൽ നോക്കാൻ പറ്റാത്ത, ഫെയ്സ്ബുക്കും ഇന്റർനെറ്റ് കണക്ഷനും ഇല്ലാത്ത ഒരിടത്തുചെന്ന് കുടുംബബന്ധങ്ങളെ തിരിച്ചുപിടിക്കുക. വിനോദിന്റെ ആശയമായിരുന്നു ഇത്. വിനോദയാത്രയാണോ അതോ സ്വയം ഒരു കാരാഗ്രഹത്തിൽ ചെന്ന് ഒളിച്ചുപാർക്കുകയാണോ എന്ന് മായയ്ക്ക് തീർച്ചയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ അവൾ എതിർത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.

മായയുടെ സ്വഭാവം അങ്ങനെയാണു. ഭർത്താവിനെ എതിർത്ത് അവൾ ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അങ്ങനെപറഞ്ഞ് അവൾക്ക് ശീലമില്ലായിരുന്നു. മാത്രമല്ല, സ്വന്തമായി ഒരു ഉടുപ്പു വേണമെന്നോ പുറത്തുപോയി ഭക്ഷണം കഴിക്കണമെന്നോ സിനിമ കാണണമെന്നോ അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടില്ല.  വെള്ളിയാഴ്ച്ചകളിൽ വിനോദിനു പുറത്തുപോകണം, സിനിമ കാണണം എന്നു തോന്നിയാൽ അവൾ കൂടെപ്പോവും. അയാൾക്ക് കൂട്ടുകാരുമൊത്ത് വെളിയിൽപ്പോയി കള്ളുകുടിക്കണം എന്നു തോന്നിയാൽ അവൾ വീട്ടിലിരിക്കും. ദുബൈ നഗരത്തിലെ ഒരു സ്ഥാപനത്തിൽ  അയാൾക്ക് ആറുദിവസവും ജോലിയായിരുന്നു. നഗരത്തിനു പുറത്ത്, ചുരുങ്ങിയ വാടകയുള്ള ഒരു ഫ്ലാറ്റിലായിരുന്നു അവർ ജീവിച്ചിരുന്നത്. നഗരത്തിലേക്കുള്ള ട്രാഫിക്കിനെ തോൽപ്പിക്കാൻ അയാൾ അതിരാവിലെ എഴുന്നേറ്റു ജോലിക്ക് പോകും. മായ കുട്ടികളുടെ കാര്യങ്ങൾ നോക്കിയും പാചകം ചെയ്തും റേഡിയോ കേട്ടും ടിവിയിൽ ഒരേ സിനിമകൾ ആവർത്തിച്ചുകണ്ടും വീട്ടിലിരിക്കും. വിനോദ് രാത്രി അത്താഴത്തിനു സമയത്ത് വീട്ടിലെത്തും.  ഫ്ലാറ്റുജീവിതം, രണ്ട് മക്കളുടെ പഠനം, ട്യൂഷൻ, പരീക്ഷകൾ, ചെറിയ രോഗങ്ങൾ, വേനലവധിക്ക് നാട്ടിൽപ്പോക്ക്, ചുരുക്കം കൂട്ടുകാർ, കാശ് മിച്ചം പിടിക്കൽ, ഇതേ അച്ചിൽ വാർത്ത ലക്ഷക്കണക്കിനു പ്രവാസി കുടുംബങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അവരുടേത്.

ദുബൈ നഗരത്തിൽ നിന്നും രണ്ടര മണിക്കൂർ അകലെയായിരുന്നു മരുഭൂമിയിലെ ഹോട്ടൽ. പാതി ദൂരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ റോഡ് മെലിഞ്ഞ് നടുവരിയില്ലാത്ത ഒറ്റവരിപ്പാതയായി. എതിരെനിന്ന്  എണ്ണകയറ്റിയ കൂറ്റൻ ട്രക്കുകൾ വരിവരിയായി വരുന്നു. അവയുടെ രൂപം തടാകത്തിലെന്നപോലെ വേനലിൽ പൊള്ളിയ റോഡിൽ പ്രതിഫലിക്കുന്നു. ട്രക്കുകളുടെ പ്രതിബിംബങ്ങൾ ആടിയാടിവരുന്നു. പാതയിൽ പലയിടത്തും മരുഭൂമിയിൽ നിന്ന് മണൽ കയറിക്കിടക്കുന്നു. കാറ്റടിച്ച് കയറുന്നതാണു. തൊഴിലാളികൾ മണൽ കോരിക്കളയാതെ കുറച്ചുനാൾ വിശ്രമിച്ചാൽ റോഡിനെ മരുഭൂമി വിഴുങ്ങിക്കളയും. ഇരുവശത്തും മരുഭൂമിയല്ലാതെ പ്രത്യേകിച്ച് കാഴ്ച്ചകളൊന്നുമില്ലാത്ത യാത്രയായിരുന്നു അത്.

മരുഭൂമിയുടെ മദ്ധ്യത്തിലൂടെയുള്ള റോഡ് ഏറെദൂരം ചെന്നപ്പോൾ ഹോട്ടലിന്റെ പരസ്യപ്പലകകൾ കണ്ടുതുടങ്ങി. ഒരിടത്ത് മെയിൻ റോഡിൽ നിന്ന് വലത്തേക്കു വളയാൻ ബോർഡ് വെച്ചിരുന്നു.  ഒട്ടകലായങ്ങൾക്കും ഈന്തപ്പനത്തോട്ടങ്ങൾക്കും ഇടയിലൂടെയുള്ള വഴിയായിരുന്നു അത്. ഈന്തപ്പനത്തോട്ടങ്ങൾക്കു ശേഷം വീണ്ടും മരുഭൂമി, മണലിന്റെ വലിയ കുന്നുകൾ. അതിനിടയിലൂടെ വളഞ്ഞുപോകുന്ന റോഡ്. വീണ്ടും കുറെ ചെന്നപ്പോൾ വഴിയുടെ അറ്റത്ത് ഹോട്ടൽ കണ്ടു.

ആധുനിക സൗകര്യങ്ങളെല്ലാമുള്ള ഹോട്ടലായിരുന്നു അത്. നീന്തൽക്കുളവും കുളിമുറിയിൽ കുളിത്തൊട്ടിയും മറ്റുമുണ്ട്. പക്ഷേ പുറം ലോകത്തേയ്ക്ക് ഫോൺ വിളിക്കാൻ പറ്റില്ല. അത്യാവശ്യ ഘട്ടങ്ങളിൽ ഹോട്ടൽ ലോബിയിൽ ചെന്നാൽ അവർ സഹായിക്കും. മുറികളിൽ  ഇന്റർനെറ്റ് ബന്ധമില്ല. മൊബൈൽ ഫോണിനു റേഞ്ച് ഇല്ലാത്ത പ്രദേശമായിരുന്നു. ഹോട്ടലിനു പിൻവശത്ത് നീന്തൽക്കുളവും നീന്തൽക്കുളത്തിനു പിന്നിൽ മരുഭൂമിയും. അവിടെ ഒട്ടകപ്പുറത്തുകയറിയും നാലുചക്രങ്ങളുള്ള ബൈക്ക് മരുഭൂമിയിലൂടെ ഓടിച്ചുകളിച്ചും പട്ടം പറത്തിയും മറ്റ് സഞ്ചാരികളെപ്പോലെ അവരും പകൽ ചിലവഴിച്ചു. അത്താഴത്തിനു ശേഷം പ്രത്യേകിച്ച് ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത കുട്ടികൾ ടിവിയിൽ വെറുതേ ചാനൽ മാറ്റിക്കൊണ്ടിരുന്നു. വിനോദ് ഒറ്റക്കിരുന്ന് മദ്യപിച്ചുതുടങ്ങി. മായ ഹോട്ടൽ മുറിയുടെ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്ന് മരുഭൂമിയെ നോക്കി. ഇരുട്ടിൽ മരുഭൂമിയും ആകാശവും കറുത്തുകിടന്നു. പാതി വിസ്കി നിറച്ച ഗ്ലാസും പിടിച്ചുകൊണ്ട് വിനോദ് ബാൽക്കണിയിലേക്ക് വന്നു.

"ഹോട്ടലിലെ പ്രകാശം കാരണമാണു ആകാശവും കറുത്തുകിടക്കുന്നത്. ചിതറിയ വെളിച്ചത്തിൽ നക്ഷത്രങ്ങൾ കാണാൻ പറ്റില്ല. നഗരത്തിലെ പൊടിയും വാഹനങ്ങളുടെ പുകയും  കൊണ്ട് നമ്മൾ എന്നും കാണുന്ന ആകാശത്തിനു ചാരനിറമല്ലേ. എന്നാൽ ഇവിടെ അങ്ങനെയല്ല. കലർപ്പില്ലാത്ത ആകാശമാണു. മരുഭൂമിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിക്കഴിഞ്ഞാൽ, ഈ ഹോട്ടലിന്റെ പ്രകാശത്തിൽ നിന്നും അല്പം അകലെപ്പോയാൽ ഒരുപാട് നക്ഷത്രങ്ങളെക്കാണാം. ഇവിടെ ഇരുന്നിട്ട് എന്തു ചെയ്യാനാണു? നമുക്ക് മരുഭൂമിയിൽപ്പോയി നക്ഷത്രങ്ങളെക്കാണാം. മണലിൽ കിടന്നിട്ടു വന്നാലോ?"

മദ്യപിച്ചു തുടങ്ങിയാൽ വിനോദ് നല്ല മനുഷ്യനാണു. സ്നേഹമുള്ള മനുഷ്യനാണു. ഒരുപാട് സംസാരിക്കും. മക്കൾക്ക് രണ്ടുപേർക്കും ഹോട്ടൽ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങാൻ താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു. അയാൾ അവരെയും നിർബന്ധിച്ച് സമ്മതിപ്പിച്ചു. ഇരുട്ടത്ത് ഉപയോഗിക്കാൻ  ടോർച്ച്, നിലത്തുകിടക്കാൻ പായ, മരുഭൂമിയിലിരുന്ന് കഴിക്കാൻ ബിസ്കറ്റ്, കുട്ടികൾക്ക് കുടിക്കാൻ ജ്യൂസ്, വിനോദിനു വിസ്കി, ഇതെല്ലാം എടുത്തുകൊണ്ട് അവർ ഹോട്ടലിനു പിന്നിലേക്ക് നടന്നു.

രാത്രിയിലെ മണലിനു ഇളംചൂടായിരുന്നു. മരുഭൂമിയിൽ അല്പം ഉള്ളിലേക്ക് നടന്നതോടെ ഹോട്ടലിൽ നിന്നുള്ള വെളിച്ചം ഒരു മണൽത്തിട്ടയ്ക്കു പിന്നിൽ മറഞ്ഞു. നിരപ്പുള്ള ഒരു സ്ഥലത്ത് അവർ പായ വിരിച്ചു. മലർന്നുകിടന്നപ്പോൾ പ്രതീക്ഷിച്ചതുപോലെ തെളിഞ്ഞ ആകാശത്തിൽ ആയിരക്കണക്കിനു നക്ഷത്രങ്ങളെ കാണാമായിരുന്നു. ആകാശത്തേക്ക് നോക്കിയിട്ട് എത്ര നാളായി എന്ന് മായ ഓർത്തു. നഗരത്തിൽ കെട്ടിടങ്ങൾ വെട്ടിമുറിച്ച ചതുരാകാശം. ഇവിടെ കുടപോലെ നിവർത്തിവെച്ച നീലാകാശം.

മകനാണു കൊള്ളിയാൻ മിന്നുന്നത് കണ്ടത്. "അച്ഛാ ദേ ഒരു നക്ഷത്രം താഴെവീഴുന്നു". പക്ഷേ മറ്റുള്ളവർ തലതിരിച്ചപ്പൊഴേക്കും അത് മറഞ്ഞിരുന്നു. "നക്ഷത്രമല്ല, ഉൽക്കകളുടെ കഷണങ്ങൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ കത്തിയെരിയുന്നതാണു. പ്രപഞ്ചത്തിന്റെ ചീളുകളെ ഭൂമിയുടെ ഗുരുത്വാകാർഷണം വലിച്ചുകൊണ്ടുവരുന്നതാണു". വിനോദ് തിരുത്തിക്കൊടുത്തു. മകളും ഒരു കൊള്ളിയാനെ കണ്ടതോടെ കുട്ടികൾക്ക് ഉന്മേഷമായി. മായ നോക്കിയ ദിക്കിലൊന്നും കൊള്ളിയാനില്ലായിരുന്നു. അപ്പോൾ ആകാശത്തെ കീറിക്കൊണ്ട് ഒരു വലിയ കൊള്ളിയാൻ പാഞ്ഞു. പടിഞ്ഞാറുനിന്നും കിഴക്കോട്ട് പാറുന്ന വലിയ ഒരു തീപ്പന്തത്തെപ്പോലെ അത് മരുഭൂമിയെ പ്രകാശിപ്പിച്ചു. എന്നിട്ട് നിലം തൊടും മുൻപേ ചക്രവാളത്തിന്റെ അരികിൽ കത്തിത്തീർന്നു.

ആ വെളിച്ചത്തിൽ അല്പദൂരം മുന്നിലെ മണൽക്കുന്നിൻ മുകളിൽ ഒരാൾ നിൽക്കുന്നത് അവർ കണ്ടു. കൈകൾ അരയിൽ കുത്തി ഇരുളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് ഒരാൾ അനങ്ങാതെ നിൽക്കുന്നു. "ഞാനൊന്നു പോയി നോക്കിയിട്ടു വരാം". വിനോദ് പറഞ്ഞു. മായ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിനു മുന്നേ വിനോദ് വിസ്കി കുപ്പിയുമെടുത്ത് മക്കളെയും വിളിച്ച് അയാൾക്കു നേരെ നടന്നു. കൊള്ളിയാനെ ചൂണ്ടയിടാനെന്നപോലെ നിൽക്കുന്ന ആ മനുഷ്യന്റെ ഏകാന്തതയെ ഉടയ്ക്കാൻ മായക്കു താല്പര്യമില്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ വിനോദിനു കള്ളും പൂവിട്ട ആകാശവും തലക്കുപിടിച്ചിരുന്നു.  കുറച്ചുകഴിഞ്ഞ് കുന്നിനു മുകളിൽ നിന്ന് മകൻ ഓടിവന്നു. "പായ എടുത്തോണ്ട് വരാൻ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു" എന്നു വിളിച്ചുപറഞ്ഞ് തിരിച്ചോടിപ്പോയി.  

മണൽക്കുന്നു നടന്നുകയറാൻ പ്രയാസമാണു. ഒരടി മുന്നിലേക്കു വെക്കുമ്പോൾ അരയടി ഊർന്ന് താഴേക്കു വരും. പ്രയാസപ്പെട്ട് മായ കുന്നിനു മുകളിലേക്ക് കയറിച്ചെല്ലുമ്പോൾ വിനോദ് ആ മനുഷ്യനെ പരിചയപ്പെടുത്തി. ഒമാർ. വെളിച്ചം കുറവായതുകൊണ്ട് അയാളുടെ മുഖം കാണാൻ വയ്യ. പൊക്കമുള്ള ഈജിപ്തുകാരൻ. "കേട്ടോ മായേ, ഒമാർ ഇതുവരെ വിവാഹം കഴിച്ചിട്ടില്ല". വിനോദല്ല, മദ്യമാണു സംസാരിക്കുന്നത് എന്ന് അവൾക്കു തോന്നി. ഒരാളെ അയാളുടെ സ്വകാര്യതയിൽ കടന്നുകയറി പരിചയപ്പെടുക. എന്നിട്ട് അതിലും സ്വകാര്യമായ കാര്യങ്ങൾ ചുഴിഞ്ഞു ചോദിക്കുക. അവ വിളിച്ചുപറയുക.  "ക്ഷമിക്കൂ, താങ്കളുടെ സ്വകാര്യത ഞങ്ങൾ നശിപ്പിച്ചു" - അവൾ പറഞ്ഞു.

ഏയ്, അത് സാരമില്ല. എനിക്കു സന്തോഷമേയുള്ളൂ. ഞാനിവിടെ ഇടക്കു വരുന്നതാണു. ഈ ഹോട്ടലിന്റെ ഉടമ എന്റെ സുഹൃത്താണു. അതുകൊണ്ട് എനിക്ക് വാടകയൊന്നും കൊടുക്കേണ്ട.

മടുക്കില്ലേ? വിനോദ് ചോദിച്ചു.

ഇല്ല, എനിക്ക് ഒറ്റക്കിരിക്കാൻ ഇഷ്ടമാണു. അതിനു പറ്റിയ സ്ഥലമാണു ഈ ഹോട്ടൽ. തെറ്റിദ്ധരിക്കരുത്, നിങ്ങൾ എന്റെകൂടെയിരിക്കുന്നതിൽ എനിക്കൊരു വിരോധവുമില്ല.

അതാണോ നിങ്ങൾ വിവാഹം കഴിക്കാത്തത്?

അയാൾ ചിരിച്ചു. ഏയ്, അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല. വിവാഹം കഴിക്കണമെന്ന് തോന്നിയില്ല. അതുകൊണ്ട് വിവാഹം കഴിച്ചില്ല. അത്രേയുള്ളൂ.

ഇനിയും ആവാമല്ലോ. മനുഷ്യൻ ഒറ്റക്കു ജീവിക്കേണ്ടവനല്ല. ഒരു ജീവിയും ഒറ്റക്കായിപ്പോവരുത്. ഇതൊക്കെ പ്രകൃതിയിലെ നിയമങ്ങളല്ലേ, ഒറ്റക്കുള്ളവർ പെട്ടെന്ന് തീർന്നുപോവും. എന്തെങ്കിലും മിണ്ടാനും പറയാനും ആരെങ്കിലും വേണ്ടേ?  

അതൊക്കെ ശീലങ്ങളല്ലേ. മിണ്ടാതെയും പറയാതെയും കുറെ നാൾ ജീവിച്ചാൽ ആ ജീവിതം ശീലമായ്ക്കോളും. നഗരത്തിൽത്തന്നെ തിരക്കിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞ ഒരിടത്താണു ഞാൻ ജീവിക്കുന്നത്.

ശീലമായ്ക്കോളും എന്നതുകൊണ്ട് ആയില്ലല്ലോ. ഒറ്റയ്ക്കാവൽ ഒരുതരം സ്വയംപീഢയല്ലേ? നിങ്ങൾക്ക് വയസാവുമ്പൊഴെങ്കിലും ആരെങ്കിലും വേണ്ടേ?

കുട്ടികൾ മണൽക്കുന്നിൽ ഊർന്നിറങ്ങിക്കളിക്കുന്നു. ആകാശത്ത് കൊള്ളിമീൻ തിളങ്ങി. ഒമാർ കുറച്ചുനേരം മിണ്ടാതിരുന്നിട്ട് പറഞ്ഞു -  ഒരാളോടൊത്ത് ജീവിക്കണമെങ്കിൽ നിങ്ങൾക്ക് അയാളെ സ്നേഹിക്കാൻ പറ്റണം. സ്നേഹം എന്നത് ഒരു കൊടുക്കൽ വാങ്ങൽ പരിപാടിയല്ലല്ലോ. എനിക്ക് ഒരുപാട് സ്നേഹിക്കാതെ ആരെയും വിവാഹം കഴിക്കണമെന്നില്ലായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരാളെയും എനിക്ക് ഒരുപാട് സ്നേഹിക്കാൻ പറ്റില്ല.

വിനോദ് മായയെ നോക്കി, മണലിൽ പരതിക്കൊണ്ടിരുന്ന അവളുടെ വിരലുകളിൽ പിടിച്ചു.  നോക്കു, ഞാനെന്റെ ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്നു. മക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നു. മാതാപിതാക്കളെ സ്നേഹിക്കുന്നു. ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാവരും സ്നേഹിക്കുന്നില്ലേ? നിങ്ങൾ തന്നെ അറിയാതെ പലരെയും സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ടാവും. ആരെയും സ്നേഹിക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന് നിങ്ങൾക്ക് എങ്ങനെയാണു പറയാൻ പറ്റുക?

ക്ഷമിക്കൂ, നിങ്ങളുടെ സ്നേഹത്തെപ്പറ്റി പറയാൻ ഞാനാളല്ല. എങ്കിലും സ്വാർത്ഥതയില്ലാതെ സ്നേഹിക്കാൻ, എന്നെക്കാൾ കൂടുതൽ മറ്റൊരാളെ സ്നേഹിക്കാൻ എനിക്കു പറ്റില്ല. ക്ഷമിക്കണം.

അയാൾക്ക് ആ സംഭാഷണം തുടരാൻ താല്പര്യമില്ലെന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു. പക്ഷേ വിനോദിനു നിർത്താൻ ഭാവമില്ലായിരുന്നു. വിനോദ് കുപ്പിയിൽ നിന്നും നേരെ വിസ്കി കുടിച്ചു. നോക്കു ഒമാർ. ഞാൻ നിങ്ങളുടെ മുഖം പോലും കാണുന്നില്ല. ഞങ്ങളിവിടെ ആദ്യമായി വരുന്നു, ഒരുപക്ഷേ അവസാനമായും. നമ്മൾ ഈ വഴിയിൽ വെച്ചു കണ്ടുമുട്ടുന്ന രണ്ട് അപരിചിതരാണു. രണ്ടല്ല, മൂന്നുപേർ. നമ്മളിനി കാണാൻ പോകുന്നില്ല. കടൽത്തീരത്ത് വരയ്ക്കുന്ന വരപോലെയാണു നിങ്ങൾ എന്നോടു സംസാരിക്കുന്നത്. മാഞ്ഞുപോകും. നിങ്ങളുടെ എന്തെങ്കിലും രഹസ്യം എന്നോടു പറയണമെന്നല്ല ഞാൻ പറയുന്നത്. സംസാരിക്കാൻ തോന്നുന്നെങ്കിൽ മാത്രം - എന്തുകൊണ്ട് ഇത്ര നെഗറ്റീവ് ആകുന്നെന്നു പറയൂ.

"രഹസ്യമൊന്നുമില്ല. ഒമാർ പറഞ്ഞു. എന്റെ നാട്ടുകാർക്കും വീട്ടുകാർക്കും അറിയാവുന്ന കാര്യങ്ങളാണു. കേൾക്കുന്നവർക്ക് വിഷമമുണ്ടാകും. എന്നാലും കേട്ടോളൂ." അയാൾക്ക് വിനോദ് വിസ്കി നീട്ടി. ഒമാർ കൈകൊണ്ട് വേണ്ടെന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു, പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.

എനിക്കൊരു സഹോദരിയുണ്ട്. എന്നെക്കാൾ പത്തുവയസിനു മൂത്തവൾ. അവൾക്ക് ഒരു കുഞ്ഞുണ്ടായിരുന്നു. സല്മ. ആ കുഞ്ഞിന്റെ ആകെയുള്ള അമ്മാവൻ ഞാനാണു.  സല്മയ്ക്ക് എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു.  എനിക്ക് സല്മയെയും. ഞാനായിരുന്നു അവൾക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ വാങ്ങിക്കൊടുത്തിരുന്നത്. അവൾ ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട ബന്ധു ഞാനായിരുന്നു. കുട്ടിക്കാലത്തേ അവൾ നീന്തൽ പഠിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് നീന്തുമായിരുന്നു. സല്മയ്ക്ക് എട്ടുവയസുള്ളപ്പോൾ ഞാനും സല്മയും കൂടെ കടൽത്തീരത്ത് പോയി. കടൽ അല്പം പ്രക്ഷുബ്ദമായിരുന്നു. നീന്താൻ ഇറങ്ങണ്ട എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു, എന്നിട്ടും അവൾ നിർബന്ധം പിടിച്ചു. ഒടുവിൽ ഞങ്ങൾ അര വരെ വെള്ളത്തിലിറങ്ങാം എന്നു തീരുമാനിച്ചു.

വെള്ളത്തിനു തണുപ്പായിരുന്നു. കുറച്ചുനേരം നിന്നപ്പോൾ ഞാൻ തിരിച്ചുപോകാം എന്നു പറഞ്ഞു. അവൾ കൂട്ടാക്കിയില്ല. തിരിച്ചു നടന്ന് ഞാൻ കരയിൽ കയറി. പിറകേ അവൾ വരുമെന്ന് എനിക്കുറപ്പായിരുന്നു. അപ്പോൾ വലിയ ഒരു തിര അടിച്ചുകയറുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. നോക്കിയപ്പോൾ അവളെ തിര വലിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്നു. കടൽ പെട്ടെന്ന് പ്രക്ഷുബ്ദമായി. കൂറ്റൻ തിരകൾ അലച്ചുവരുന്നു. ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾ അവൾ ഒരു തിരയിൽ നീന്തി പൊങ്ങിവരുന്നു, ഒരു കൈ മാത്രം ഉയർന്നുവന്നു. എന്നിട്ട് അപ്രത്യക്ഷമായി.

വിനോദ് ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. മായ അയാളുടെ മുഖത്തേക്കു നോക്കി. ഒമാർ തല താഴ്ത്തിയിരുന്നു. എന്നിട്ട് വീണ്ടും പറഞ്ഞു:

നോക്കു, ഞാനൊരു നല്ല നീന്തൽക്കാരനാണു. കടലിലേക്ക് കിലോമീറ്ററുകളോളം നീന്തി തിരിച്ചുവന്നിട്ടുള്ള ആളാണു ഞാൻ. എന്നിട്ടും അവളെ തിരയടിച്ചുകൊണ്ടു പോയപ്പോൾ, നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുമോ, ഞാൻ തീരത്ത് പാറപോലെ ഉറച്ചുനിന്നു. ഇതിനെ നിങ്ങൾ എങ്ങനെ വിശദീകരിക്കും?

കടൽ അത്ര പ്രക്ഷുബ്ദമായിരിക്കും. വിനോദ് പറഞ്ഞു. നിങ്ങളും കൂടെ ചാടിയെങ്കിൽ ഒരു മരണത്തിനു പകരം രണ്ട് മരണങ്ങൾ. ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾ അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞുകാണും.

നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത് ശരിയാണു. ചാടിയാൽ രക്ഷപെടില്ല - അതായിരുന്നു എന്റെ തോന്നൽ. കടൽക്ഷോഭത്തിൽപ്പെട്ടവരെ രക്ഷിക്കാൻ ചാടിയവരിൽ ഏകദേശം എല്ലാവരും മരിച്ചുപോയിട്ടേയുള്ളൂ. നീന്തലറിയാവുന്നതുകൊണ്ട് കാര്യമില്ല. പ്രായോഗികമായി ചിന്തിക്കുകയാണെങ്കിൽ അതാണു ശരി. നടന്നതറിഞ്ഞപ്പോൾ സല്മയുടെ അമ്മ - എന്റെ പെങ്ങൾ - അവൾ പോലും എന്നെ കുറ്റം പറഞ്ഞില്ല. കുടുംബത്തിൽ ആരും തന്നെ - നീയും ചാടാമായിരുന്നില്ലേ എന്ന് ചോദിച്ചില്ല. അവർക്കറിയാമായിരുന്നു ഒന്നും ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലെന്ന്. പക്ഷേ.. നോക്കു, ഒരുപക്ഷേ ഞാനും ചാടിയാൽ അവളെ രക്ഷിക്കാനുള്ള, തിരയിൽ ഊളിയിട്ട് അവളെ വലിച്ച് കരയിലേക്കിടാനുള്ള, പത്തുശതമാനം സാദ്ധ്യതയെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലേ? പത്തു വേണ്ട, ഒരു ശതമാനം എങ്കിലും? എന്നിട്ടും ഞാൻ ചാടിയില്ല.

വിനോദ് കുറെ നേരം മിണ്ടാതിരുന്നു. ആ രംഗം വിനോദ് മനസിൽ കാണുകയായിരുന്നിരിക്കണം. അടിത്തട്ടിലെ മണ്ണ് കലക്കിയെടുത്ത് ചുവന്ന കടൽ. അത് വലിച്ചുകൊണ്ടുപോകുന്ന കുഞ്ഞിക്കൈപ്പത്തി തിരയിൽ പൊങ്ങിത്താഴുന്നു. ആ കൈ പൊങ്ങിവരുന്നത് പിടിച്ചുകയറ്റാനാണു. പിടിച്ചുകയറ്റേണ്ടയാൾ കരയിൽ ഉറഞ്ഞുപോയിരിക്കുന്നു. അയാൾ കടൽത്തീരത്ത്  ബാക്കിയാവുന്നു.

നോക്കു, ഒരുപക്ഷേ നമ്മുടെ ഉള്ളിലെ മൃഗത്തിനു അറിയുമായിരിക്കും രക്ഷപെടാൻ പറ്റാത്ത അപകടമാണു മുന്നിലെന്ന്. നമ്മുടെ ജൈവചോദന - ജീവിച്ചിരിക്കാനുള്ള പ്രാണന്റെ പിടച്ചിൽ - ചിലനേരം തലച്ചോറിന്റെ പ്രവർത്തനം ഏറ്റെടുക്കുന്നു. നിങ്ങൾ അന്ന് ചാടിയിരുന്നെങ്കിൽ രക്ഷപെടാൻ ഒരുശതമാനം സാദ്ധ്യത പോലും ഉണ്ടായിരിക്കില്ല. നിങ്ങളുടെ ശരീരം അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞുകാണും. അതാണു നിങ്ങൾക്ക് ചാടാൻ പറ്റാത്തത്. നിങ്ങളുടെ കുറ്റമല്ല.

ഇല്ല. ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ കുറ്റം പറയുന്നത് നിർത്തി. മുൻപ് ഞാൻ എന്തുകൊണ്ട് ചാടിയില്ല, എന്തുകൊണ്ട് അവളെ രക്ഷിച്ചില്ല, അവൾ രക്ഷപെടാൻ, ഒരു വലിയ പെൺകുട്ടിയായി വളരാൻ, ജീവിക്കാൻ വിടാൻ അല്പമെങ്കിലും സാദ്ധ്യത ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ലേ എന്ന ചിന്ത വരുമായിരുന്നു. അതോർത്ത് ഉറങ്ങാൻ കഷ്ടപ്പെട്ട കാലമുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ ആ കാലമൊക്കെ കഴിഞ്ഞിട്ട് ഒരുപാടായി. ഇപ്പോൾ ഞാനെന്നെത്തന്നെ കുറ്റം പറയുന്നില്ല. ഞാൻ എന്നെ അറിയുന്നു എന്നേയുള്ളൂ. എനിക്ക് മനസിലായത് ഞാൻ എന്നെക്കാളും ആ കുഞ്ഞിനെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ കടലിൽ ചാടി അവളെ രക്ഷിച്ചേനെ എന്നാണു.

വിനോദ് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. ചന്ദ്രനെ ഒരു മേഘം വന്നു മറച്ചു. മേഘം നീങ്ങിയപ്പോൾ വീണ്ടും നിലാവു പരന്നു.

നിങ്ങൾക്ക് മനസിലാവുന്നുണ്ടോ എന്നറിയില്ല, എനിക്ക് അവളോട് സ്നേഹമില്ലാഞ്ഞിട്ടല്ല. ഞാൻ അവളെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. എന്റെ മകളെപ്പോലെ. പക്ഷേ അതിലും കൂടുതൽ ഞാനെന്നെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നു. അതുകൊണ്ടാണു ഞാൻ ബാക്കിയായത്. ആ തിരിച്ചറിവുള്ളപ്പോൾ ഞാനെങ്ങനെയാണു ഒരു സ്ത്രീയെയോ മറ്റൊരാളെയോ സ്നേഹിക്കുക? അവരെ വിവാഹം കഴിക്കുക?

ഇതൊക്കെ മറക്കാനെങ്കിലും നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കൂട്ടുവേണ്ടേ?

ഞാനെന്നെത്തന്നെ മറക്കുന്നത് എന്തിനാണു?

വിനോദിനു അതിനു ഉത്തരമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു. കുറച്ചുനേരം മൂന്നുപേരും മിണ്ടാതിരുന്നു. അയാൾ യാത്രപറഞ്ഞ് എഴുന്നേറ്റു. ഞങ്ങളും നടക്കുകയാണു എന്നു പറഞ്ഞ് വിനോദ് കൂടെ നടന്നുതുടങ്ങി. അയാൾ മറുത്തൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. മായ കുട്ടികളെയും വിളിച്ച് പിറകേ നടന്നു. ഹോട്ടലിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലയിൽ 210-ആം നമ്പർ മുറിയായിരുന്നു അയാളുടേത്. അതും കഴിഞ്ഞ് രണ്ട് മുറികൾ കഴിഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു വിനോദിന്റെയും മായയുടെയും മുറി. ശുഭരാതി പറഞ്ഞ് വിനോദും മായയും കുട്ടികളും മുറിയിൽ കയറി കതകടച്ചു.

വിനോദ് ബാൽക്കണിയിലിരുന്ന് കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. മായ കുട്ടികളെ നിർബന്ധിച്ച് കുളിപ്പിച്ചു.  മുറിയിലെ വെളിച്ചമണച്ച് അവരെ നിർബന്ധിച്ച് ഉറക്കി. മുറിയിൽ രണ്ട് കട്ടിലാണു. വിനോദ് കുടിക്കുന്നത് മതിയാക്കി വസ്ത്രം മാറി കട്ടിലിൽ കിടന്നു. മായയ്ക്ക് ഉറക്കം വന്നില്ല. അവൾ മുറിയുടെ ബാൽക്കണിയിൽ ഇറങ്ങിനിന്നു. ഹോട്ടലിലെ ലൈറ്റുകൾ അണഞ്ഞിരുന്നു. നിലാവെളിച്ചത്തിൽ മരുഭൂമി ദൂരേയ്ക്കു കാണാം. അവൾ അവർ കയറിനിന്ന മണൽക്കുന്നിന്റെ ദിക്കിലേക്കു നോക്കി.

നിലാവ് മരുഭൂമിയുടെ ചില ഭാഗങ്ങളെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു. മണൽക്കുന്നുകൾക്ക് അരണ്ട ചുവപ്പുനിറം, മണലിന്റെ താഴ്‌വാരങ്ങളിൽ ഇരുട്ട്. ദൂരെ  കുന്നിന്റെ മുകളിൽ ഇരുണ്ട ഒരു രൂപം നിൽക്കുന്നു. ആകാശത്തിനു കുറുകെ ഒരു കൊള്ളിമീൻ പായുന്നു. അതിന്റെ നിമിഷനേരം നീണ്ടുനിന്ന വെളിച്ചം അയാളെ പ്രകാശിപ്പിച്ചു മറയുന്നു. മണൽക്കുന്നിന്റെ വക്കിൽ നിന്ന് അയാൾ താഴേക്കു നോക്കുന്നു.

അത് അയാൾ തന്നെയോ? അയാൾ തിരികെപ്പോയോ? മായക്ക് ഉറപ്പില്ലായിരുന്നു. അപ്പോൾ മരുഭൂമിയിൽ ഒരു കാറ്റ് പിടിച്ചുതുടങ്ങി. അത് മണൽത്തരികളെ പറപ്പിച്ചു, ദൂരെനിൽക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ രൂപത്തെ കാറ്റ് വിഴുങ്ങി. പൊടിയുടെ ഒരു തിരശ്ശീല പറന്നുവന്നു ഹോട്ടലിനെയും പുൽത്തകിടികളെയും നീന്തൽക്കുളത്തിനെയും പുതപ്പുപോലെ പൊതിഞ്ഞു. കൈ നീട്ടിപ്പിടിച്ചാൽ ആ കൈപോലും കാണാൻ പറ്റാത്തത്ര പൊടിക്കാറ്റ് മായയുടെ കണ്ണിലും വായയിലും അടിച്ചുകയറി. അവൾ കൈ കൊണ്ട് മുഖം പൊത്തി. കാറ്റ് പൂന്തോട്ടത്തിലെ മരങ്ങളെയും കസാരകളെയും ഹോട്ടൽ മുറികളുടെ കണ്ണാടിച്ചില്ലുകളെയും ചാരനിറമുള്ള പൊടികൊണ്ട് മൂടി. കാറ്റ് അടങ്ങി. അന്തരീക്ഷം തെളിഞ്ഞു. അയാൾ അപ്പൊഴും പിറകിൽ കൈകൾ കെട്ടി ദൂരെ എന്തിനെയോ നോക്കി നിൽക്കുന്നു. അയാളുടെ ശരീരത്തിൽ നിന്നും മണൽ മഴപോലെ ഊർന്നുവീഴുന്നു.

വീണ്ടും ഒരു ചെറിയ കാറ്റടിച്ചു. ഇപ്പോൾ പൊടി പറന്നുപൊങ്ങുന്നില്ല. കാറ്റിന്റെ ശക്തി കൂടിവരുന്നു. കാറ്റിൽ മണൽക്കുന്നുകൾ ചലിക്കുന്നു. തിരമാലകളെപ്പോലെ മണൽക്കുന്നുകൾ ഉരുണ്ടുനീങ്ങുന്നു. കാറ്റുപിടിച്ച് മണൽക്കുന്നുകൾ നീങ്ങി ഉയർന്നു പൊങ്ങി മണൽത്തിരകളായി അലച്ചുവീഴുന്നു. അയാൾ നിൽക്കുന്ന മണൽക്കുന്ന് വെള്ളത്തിൽ പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്ന മഞ്ഞുകട്ടപോലെ അനങ്ങുന്നു. അയാൾക്കു ചുറ്റും മണൽത്തിരകൾ തല്ലിപ്പരക്കുന്നു. ദൂരെനിന്ന് വലിയ മണൽത്തിരകൾ ഉയരത്തിൽ ഉരുണ്ടുവരുന്നു. അയാൾക്ക് അടുത്തെത്തുന്നതിനു മുന്നേ ചിതറിത്തെറിക്കുന്നു. നക്ഷത്രങ്ങൾ മറഞ്ഞുപോയി. ചാരനിറമുള്ള ആകാശത്തെ വലിയൊരു കൊള്ളിയാൻ കീറുന്നു. ഒരു വലിയ മണൽത്തിര ഒഴുകിപ്പരക്കുന്നതുകണ്ട് അയാൾ അതിലേക്ക് എടുത്തുചാടി. പേടിയില്ലാതെ നീന്തുന്ന മനുഷ്യൻ ഒരു കുഞ്ഞിക്കൈ തിരഞ്ഞ് ഊളിയിടുന്നു. അയാൾ നിന്ന കുന്നിൽ കാറ്റുപിടിച്ചു, ഒരു വലിയ മണൽത്തിരമാല വന്ന് കുന്നിനെയും വിഴുങ്ങി. വന്നതുപോലെ പെട്ടെന്ന് കാറ്റു നിലച്ചു. കുന്നുകളും കുഴികളുമില്ലാതെ പരന്നുകിടക്കുന്ന മരുഭൂമി. അതിൽ നിന്ന് മണൽ നനഞ്ഞ ഉടൽ കുടഞ്ഞ് അയാൾ കയറിവരുമെന്നു കാത്ത് അവൾ ഒരുപാടുനേരം നിന്നു, പക്ഷേ മരുഭൂമി അടങ്ങിക്കിടന്നു.

അവൾ മട്ടുപ്പാവിൽ നിന്ന് മുറിയിലേക്കു കയറി. കണ്ണാടിവാതിലടച്ചു, കർട്ടൻ ഇട്ടപ്പോൾ മുറിക്കകത്തെ ഇരുട്ടിൽ ഒന്നും കാണാതായി. ചെറിയ മേശവിളക്ക് തെളിച്ച് അവൾ ഇരട്ടക്കട്ടിലുകളിൽ ഒന്നിൽ നെടുകെയും കുറുകെയും കിടന്നുറങ്ങിയ മക്കളെ ഓരോന്നിനെയും പൊക്കിയെടുത്ത് ഭർത്താവ് കിടക്കുന്ന കട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തി. കൂർക്കം വലിക്കാതെ കണ്ണടച്ചുകിടക്കുന്ന ഭർത്താവ് ഉറങ്ങുകയല്ലെന്ന് അവൾക്കു തോന്നി. അവൾ ഒറ്റക്ക് കട്ടിലിൽ വന്നുകിടന്ന് പുതപ്പ് തലവഴിയേ മൂടി.  

പുതപ്പിനു മുകളിൽക്കൂടെ തടിച്ച കൈ ഇഴയുന്നു. അത് അവളുടെ പുതപ്പ് വലിച്ചുമാറ്റി. മദ്യത്തിന്റെയും ദഹിക്കാത്ത ഭക്ഷണത്തിന്റെയും മണമുള്ള ചുണ്ടുകൊണ്ട് ഭർത്താവ് അവളെ ഉമ്മവെച്ചു തുടങ്ങി. വേണ്ട, വേണ്ട - എതിർത്തപ്പോൾ അയാൾ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഉമ്മവെച്ചു. കുത്തിയൊഴുകുന്ന നദിയിൽ നിന്ന് പൊങ്ങുതടിയിൽ പിടിച്ചുകയറിയ ഒരു പെരുമ്പാമ്പിനെപ്പോലെ അയാൾ അവളെ ചുറ്റിവരിയാൻ തുടങ്ങി. മീശരോമങ്ങൾ വയറിലും മുലയിലും കുത്തി അവളെ വേദനിപ്പിച്ചു. അവൾക്ക് അറച്ചു. പ്ലീസ്, ഇന്നു വേണ്ട, എനിക്ക് ഒരു മൂഡും ഇല്ല. അയാൾ അത് കേൾക്കാതെ അവളുടെ അടിവസ്ത്രങ്ങളൂരി. സ്നേഹമില്ലാത്ത രതി. മദ്യപന്റെ അന്തമില്ലാത്ത രതി. ഒരു മരംകൊത്തിയായി അയാൾ അവളുടെ ശരീരത്തെ കൊത്തി വേദനിപ്പിക്കുന്നു. മരത്തിൽ പോടുണ്ടാക്കി അതിൽ മരംകൊത്തി മുട്ടയിടുന്നതുപോലെ അയാൾ ബീജങ്ങൾ നിക്ഷേപിക്കുന്നു.

രതികഴിഞ്ഞു. നിമിഷനേരം കൊണ്ട് അയാൾ ഉറങ്ങിപ്പോയി. അവളുടെ മുകളിൽത്തന്നെക്കിടന്ന് കൂർക്കം വലിച്ചുതുടങ്ങിയ അയാളെ അവൾ തള്ളി അരികിലേക്കു കിടത്തി. കുളിമുറിയിൽച്ചെന്ന് തോർത്തുനനച്ച് അയാളെ തുടച്ചുവൃത്തിയാക്കി ഊരിയിട്ട ഷോർട്ട്സ് ധരിപ്പിച്ചു, പുതപ്പുകൊണ്ട് മൂടി. എന്നിട്ട് അവൾ കുളിമുറിയിൽ കയറി ദീർഘനേരം ചൂടുവെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചു, ശരീരത്തിൽ പറ്റിപ്പിടിച്ച മണൽ കഴുകിക്കളഞ്ഞു. അവൾ പുറത്തുവന്ന് കുട്ടികളെ നോക്കി. അവർ ശാന്തമായി ഉറങ്ങുന്നു. അവൾ പെട്ടിതുറന്ന് അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങളും അടിവസ്ത്രങ്ങളും എടുത്തു. അവ ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക്ക് കവറിൽ നിറച്ചു. ഫോൺ ചാർജ്ജറും അവളുടെ തുകൽ ബാഗും എടുത്തു. എന്നിട്ട് ഒരിക്കൽക്കൂടി കുട്ടികളെ നോക്കിയിട്ട് മുറിയിൽ നിന്നിറങ്ങി. ഒമാറിന്റെ മുറിയുടെ മുന്നിൽ നിന്നു. വാതിലിൽ മുട്ടണമോ എന്ന് ചിന്തിച്ച് കുറച്ചുനേരം ആ മുറിയുടെ മുന്നിൽത്തന്നെ നിന്നു. ഒടുവിൽ ശബ്ദമില്ലാതെ തള്ളി. വാതിൽ തുറന്നുകിടക്കുകയായിരുന്നു. അവൾ അകത്തുകടന്നു.

കട്ടിലിൽ ഒരു വശത്തേക്കു ചരിഞ്ഞ് ഒമാർ ഉറങ്ങുന്നു. ഷർട്ട് ഇല്ലാത്ത ശരീരം. ഷേവ് ചെയ്യാത്ത മുഖത്തെ കുറ്റിരോമങ്ങളിൽ ചിലത് നരച്ചിട്ടുണ്ട്. കൈകളിൽ പച്ച കുത്തിയിരിക്കുന്നു. ഒട്ടിയ വയറും കൊഴുപ്പില്ലാത്ത ശരീരവും. കഴുത്തിൽ വെള്ളിമാല. കണ്ണുകളടച്ച് ശാന്തമായി, നിശബ്ദമായി ഉറങ്ങുന്ന മനുഷ്യൻ. അയാളുടെ ശരീരത്തിൽ മണൽ പറ്റിപ്പിടിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് അവൾ നോക്കി. ചെറിയ ചുണ്ടുകൾ, കട്ടിയുള്ള പിരികം. മുകളിലേക്ക് ചീകിവെച്ച മുടി. അവൾ കണ്ണടച്ചു. മരത്തിൽ നിന്ന് ഒരു ഇല അടർന്നു വീഴുന്നത്ര മൃദുവായി, മൃദുലമായി അവൾ കവിളിൽ ചുംബിച്ചു. അപ്പോൾ ഒമാർ കൺതുറന്നു.